Mentor en Professional Ina Foulon (42) kwam na haar opleiding Geneeskunde op de KNO-afdeling van UZ Brussel terecht, waar ze patiënten van hun oorproblemen af helpt. ‘Ouders die hun kind dolgelukkig terug naar school kunnen sturen ondanks hun gehoorproblemen, daar doe ik het voor.’
Wil je net als Ina Geneeskunde studeren aan de VUB? Ontdek dan snel de opleiding! Heb je vragen voor Ina na het lezen van dit artikel? Of ben je gebeten door haar profiel? Contacteer haar dan zeker via LinkedIn!
Ina, waarom koos je voor de opleiding Geneeskunde aan de VUB?
‘Mijn interesse in Geneeskunde kreeg ik mee van thuis. Mijn ouders zijn allebei arts en de manier waarop ze aan de keukentafel vol enthousiasme vertelden over hun werk maakte mij al van jongs af aan nieuwsgierig. Tijdens de middelbare school al besliste ik dat het Geneeskunde zou worden. Ik groeide op in de rand van Brussel en mijn ouders zijn allebei ex-VUB’ers, dus de keuze om net zoals zij in Brussel te studeren was evident.’
Was het achteraf moeilijk om de juiste specialisatierichting te kiezen?
‘Na de opleiding Geneeskunde koos ik voor de specialisatierichting Keel-Neus-Oorheelkunde. Van consultaties en kleine ingrepen tot complexere operaties: de job van een KNO-specialist is enorm veelzijdig. Dat trok me uiteindelijk over de streep.’
‘Ik geef toe dat ik wel een tijdje twijfelde over die keuze. Ook Interne Geneeskunde, Spoedgeneeskunde en Longziekten vond ik interessant. De twijfels kwamen deels door de reputatie van de chirurgie: de operatiezaal was toen nog grotendeels mannelijk terrein. Ik was bang dat ik me daar niet thuis zou voelen. Je moest ‘je mannetje’ kunnen staan en dat schrok me wat af. Gelukkig is die verhouding tussen mannen en vrouwen vandaag veel meer in balans!’
‘Ik keek enorm op naar vrouwelijke chirurgen, het voelde alsof zij het pad voor mij hadden geëffend’
Zijn er bepaalde personen die je altijd zullen bijblijven?
‘Ik ben tijdens mijn opleidingsstages heel veel inspirerende mensen tegengekomen. Als stagiaire steek je veel op door andere artsen aan het werk te zien. De manier waarop ze omgaan met patiënten of collega’s gaf mij veel nieuwe inzichten. Als jonge studente in een overwegend mannelijke omgeving was het verrijkend om sterke, vrouwelijke chirurgen te ontmoeten. Het voelde alsof zij het pad voor mij hadden geëffend.’
Welk moment tijdens je studiejaren zal je nooit vergeten?
‘De laatste drie jaren van de opleiding draaiden we minstens één keer per week mee op de wachtdienst van de spoed. Dat waren vaak intense, vermoeiende avonden – en nachten – soms zonder al te veel slaap. We rukten mee uit met de ambulance, helaas regelmatig richting rampsituaties. Je ziet soms veel miserie, maar put er des te meer energie uit om mensen te kunnen helpen.’
‘Die tragische situaties laten een grote indruk na. Ik herinner me nog goed dat er ooit een familie werd binnengebracht na een auto-ongeluk: één kindje was overleden, de andere twee waren gewond. De ouders moesten sterk blijven voor hun twee kinderen in het ziekenhuis terwijl ze al rouwden om hun derde. Zoiets vergeet je niet snel.’
TIPS & TRICKS
Heb je tips voor de toekomstige studenten Geneeskunde?
‘Doe zoveel mogelijk ervaring op in het buitenland! Dat helpt je enorm in je professionele én persoonlijke ontwikkeling. Assistenten in opleiding krijgen het soms hard te verduren. Je draait lange dagen en doet vaak wachtdiensten: fysiek en mentaal weegt dat zwaar. Ervaring opdoen in het buitenland geeft je nieuwe inzichten en maakt je meer zelfzeker.’
‘Doe zoveel mogelijk ervaring op in het buitenland, dat helpt je zowel op professioneel als persoonlijk vlak te groeien.’
Na zeven jaar Geneeskunde startte je je specialisatie-opleiding.
‘Klopt. In België stranden studenten voor hun specialisatie vaak in het ziekenhuis verbonden aan de universiteit waar ze studeren. Ik wilde mijn carrière starten aan het UZ Brussel, maar de plaatsen voor assistenten waren beperkt. We streden met drie studenten voor twee plekken op de KNO-afdeling. Ik was er gelukkig bij, één van ons moest ergens anders zijn kans wagen.’
Wanneer kon je de skills die je leerde tijdens de lessen omzetten in de praktijk?
‘Aan de VUB doe je tijdens de opleiding al enorm veel praktijkervaring op. Toen ik studeerde, duurde de opleiding Geneeskunde nog zeven jaar in plaats van zes. Dat zevende jaar bestond bijna louter uit stage lopen. De laatste zes maanden draaide ik al mee op de dienst KNO en werd ik zo volledig klaargestoomd voor mijn specialisatie. We merken wel dat de studenten die nu doorstromen, minder praktijkervaring hebben sinds de opleiding een jaar ingekort werd.’
Leer je op de werkvloer ook nog nieuwe skills die niet aan bod kwamen tijdens de lessen?
‘Natuurlijk. De theoretische kennis uit de studieboeken is noodzakelijk voor een sterke basiskennis, maar als arts leer je al doende continu bij.’
Wat houdt je huidige functie in?
‘Ik werk als kliniekhoofd op de KNO-afdeling in het UZ Brussel. Mijn focus ligt op gehoorproblemen, oorproblemen en gehoorrevalidatie bij kinderen en volwassenen. Sinds een paar jaar ben ik ook aan de slag in De Poolster: een revalidatiecentrum voor kinderen met gehoorproblemen en dove kinderen. Wij begeleiden hen om te kunnen instromen in het normale onderwijs.’
Hoe ziet een doordeweekse werkdag er voor jou uit?
‘Mijn dagen zijn nooit hetzelfde, die afwisseling heb ik nodig. In het ziekenhuis doe ik consultaties en operaties en begeleid ik de studenten die stage lopen op de dienst KNO. Daarnaast ben ik ook gedeeltelijk betrokken bij een onderzoek aan de VUB naar het cytomegalovirus, een virus dat infecties veroorzaakt tijdens de zwangerschap met verhoogd risico op gehoorproblemen bij het kindje tot gevolg. Dat was het onderwerp van mijn eigen masterthesis en het is fijn dat ik dat onderzoek nog steeds mee kan opvolgen. Andere dagen ben ik aan het werk in het revalidatiecentrum.’
Wat was je grootste professionele uitdaging?
‘Toen ik aan deze opleiding begon, had ik nooit durven dromen om vandaag al te staan waar ik sta. Ik streefde er initieel niet naar om grote chirurgische ingrepen te doen, ik neem alles dag per dag. Telkens opnieuw mensen kunnen helpen en gewenste resultaten boeken is voor mij elke dag een fijne uitdaging.’
Wat zijn je ambities voor de toekomst?
‘Ik kijk niet graag te ver vooruit of heb geen uitgesproken toekomstdroom. Ik zet me liever op korte termijn in voor kleinere projecten. Zo zijn we momenteel in het UZ bezig met de opstart van een Downsyndroom-consultatie: kindjes met het Syndroom van Down kampen vaak met gehoorproblemen en aan de hand van aangepaste raadplegingen willen we hen systematisch gerichter kunnen helpen. Dat project zit nog in de ontwikkelingsfase, maar het zal een mooie meerwaarde zijn voor ons ziekenhuis.’
‘Ouders die dankbaar zijn dat ze hun kind terug blij naar school kunnen sturen ondanks hun gehoorproblemen, daar doe ik het voor.’
#DeWereldHeeftJeNodig
Wat drijft je?
‘Ik haal veel voldoening uit mensen helpen. Ouders die dankbaar zijn dat ze hun kind terug blij naar school kunnen sturen zonder erge gehoorproblemen, daar doe ik het voor. Ik vind het belangrijk om tijd te nemen voor mensen die op consultatie komen. Om ze het gevoel te geven dat we echt luisteren en hen begrijpen.’
‘Die communicatie loopt niet altijd van een leien dakje. Mensen zijn soms boos of verdrietig wanneer ze slecht nieuws krijgen – dat is normaal. Vriendelijk blijven en hen het gevoel geven dat we luisteren en hen begrijpen is dan essentieel. Dat probeer ik de studenten op onze afdeling ook duidelijk te maken: met de juiste communicatie kom je heel ver!’
Wil je net als Ina Geneeskunde studeren aan de VUB? Ontdek dan snel de opleiding! Heb je vragen voor Ina na het lezen van dit artikel? Of ben je gebeten door haar profiel? Contacteer haar dan zeker via LinkedIn!